«Κίνητρα και στόχοι ενός νέου πολιτικού που ζητά ψήφο» του Χάρη Σαββίδη, αρχιτέκτονα, μέλος της Δ.Ε. της Δράσης

…. “Χάρη για να κατεβαίνει κανείς υποψήφιος στη Μεσσηνία, δεν νομίζεις ότι είναι απαραίτητο να μένει στον τόπο αυτό, προκειμένου να γνωρίζει τις τοπικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες; Νομίζω ότι η Μεσσηνία είναι πολύ διαφορετική και από τη Βούλα και πολύ περισσότερο από το Παρίσι!...”

Η αντίδραση ενός φίλου από το διαδίκτυο στη δημοσίευση της υποψηφιότητάς μου στο νομό Μεσσηνίας είναι το αντικείμενο του παρόντος γραπτού.  Θα ήθελα λοιπόν να απαντήσω στην παρατήρηση θέτοντας υπόψη σας τα κίνητρα και τη «φιλοδοξία» που μπορεί να έχει κανείς σε αυτό τον αγώνα, έστω και αν τον δίνει εξ αποστάσεως.

Τα κίνητρα, έχουν να κάνουν με πολλούς προσωπικούς αλλά και πολιτικούς παράγοντες. 

Αφενός, η Μεσσηνία είναι η φυσική μου πατρίδα (όχι μόνο καταγωγή αλλά και βίωμα) και άρα τα προσωπικά κίνητρα είναι πολύ έντονα.  Μεγάλωσα σε αυτήν, έχω ζήσει τα παιδικά μου χρόνια, και μπορώ να αναπολώ έστω και με λίγο ρομαντισμό την εποχή της Καλαμάτας που πολλοί από εσάς θα θυμούνται, πιστεύω και με τον ίδιο τρόπο με εμένα.  Πράγματι, η Αθήνα του ’80, το Παρίσι του ’90 και από το 1996 η Αθήνα είναι σταθμοί της ζωής μου με ξεχωριστή σημασία.  Σήμερα ζω και εργάζομαι στην Αθήνα.  Οι επαγγελματικοί μου ορίζοντες είναι στραμμένοι σε ένα τομέα με εφαρμογές στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας και της Κύπρου, τον σχεδιασμό κτιρίων υγείας οποιασδήποτε κλίμακας (έχουμε σχεδιάσει νοσοκομεία δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και μικρά κέντρα υγείας σε επίπεδο περιφερειακών πόλεων...).  Όμως ο τόπος του καθενός παραμένει ένας εξαιρετικός προορισμός και έτσι, με την ίδια δόση ρομαντισμού, θέλω να ξεκινήσω την πολιτική μου καριέρα από αυτόν.

Αφετέρου η Μεσσηνία είναι μια πολύ πλούσια περιοχή όπου όλες οι προσδοκίες μας, ο σχεδιασμός που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια μέσα στη «Δράση», το όραμα του Στέφανου Μάνου για μια ανάπτυξη βασισμένη στα 3 π, μπορούν να έχουν άμεση εφαρμογή.  Μπορεί δηλαδή να γίνει η Μεσσηνία το πρότυπο της ανάπτυξης για όλη την Ελλάδα βασισμένη στην Παιδία, τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον.  Και οι τρεις αυτοί άξονες ανάπτυξης απαιτούν όραμα, πολιτική βούληση και μέθοδο για την εφαρμογή τους.

Ο τρίτος στόχος, αυτός που δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένο τόπο αλλά που θα πρέπει να είναι το μείζων κίνητρο του κάθε πολίτη για να ασχοληθεί με τα κοινά είναι να δει να αλλάζει το πολιτικό σκηνικό άρδην. 

Μεγαλώσαμε σε μια χώρα όπου κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν είναι η προεδρική δημοκρατία αλλά η πελατειακή δημοκρατία.  Η κατακερματισμένη κοινωνία της οθωμανικής μας κληρονομιάς, με τα συμφέροντα μικρών ομάδων να κυριαρχούν έχει πάρει της μορφή ιστού αράχνης που δεν αφήνει τίποτα ζωντανό να αναπτυχθεί.  Ζούμε και δραστηριοποιούμαστε σε ένα πλέγμα συμφερόντων.  Από τη μια, ο δημόσιος τομέας, υπερδιογκωμένος και αναποτελεσματικός.  Από την άλλη η ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα, σε άμεση εξάρτηση από το δημόσιο.  Φτάσαμε στο σημείο όπου η κάθε ελληνική οικογένεια να εξαρτάται άμεσα από τα δημόσια οικονομικά.  Είτε ως υπάλληλοι - συνταξιούχοι, είτε ως προμηθευτές, είτε ως πάροχοι υπηρεσιών προς αυτό, η ευημερία όλων εξαρτάται σήμερα από την ανάταξη του δημοσίου.

Άρα ο τρίτος στόχος μου, χωρίς προφανή τοπική - ίσως - διάσταση είναι η αποσφράγιση αυτού του πελατειακού συστήματος που μας κατέστρεψε.  Πώς; Μα ασφαλώς με την ενασχόληση νέων ανθρώπων με ικανό δυναμικό, δική τους αυθύπαρκτη προσωπικότητα, με την πολιτική.  Άλλος τρόπος δεν φαίνεται – κατά την ταπεινή μου γνώμη – να υπάρχει.

Έτσι λοιπόν, σας καλώ όλους να σκεφτούμε διαφορετικά τη Μεσσηνία που γνωρίζουμε καλά.  Μπορούμε να διεκδικήσουμε μερίδιο από τον παγκόσμιο Ιατρικό Τουρισμό και να δούμε το Νοσοκομείο να παρέχει υπηρεσίες διεθνούς επιπέδου σε ξένους επισκέπτες; Μπορούμε να ξαναδούμε τα Μεσσηνιακά γεωργικά προϊόντα να διεκδικούν θέση στη διεθνή αγορά ποιοτικών βιολογικών προϊόντων με υψηλή τιμή; Μπορούμε να δούμε την ξενοδοχειακή υποδομή του νομού να ανταγωνίζεται τα καλύτερα πεντάστερα ξενοδοχεία του πλανήτη; Μπορούμε να δούμε την Αρχαία Μεσσήνη να αναδεικνύεται ανταγωνιστικός προορισμός των Δελφών και της Ολυμπίας; Μπορούμε να σκεφτούμε το Αρχαιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου ως παράρτημα της Οξφόρδης ή του Κέμπριτζ;  Όλα αυτά απαιτούν όραμα, φιλοδοξία, μέθοδο και πάνω από όλα πολιτική βούληση για μια άλλη ανάπτυξη, βασισμένη, όχι στη διαχείριση των δημοσίων πόρων αλλά στη φιλοδοξία για την προαγωγή των στόχων και των ικανοτήτων του κάθε ενός από εμάς.


Δημοσιεύθηκε στην "Ελευθερία" της Μεσσηνίας στις 28 Μαρτίου 2012