Η κατάσταση της Ελλάδος αυτή τη στιγμή δεν είναι δραματική για αυτά που μας συμβαίνουν αλλά για αυτά που νομίζουμε πως δεν μας είχαν συμβεί…
Η δραματική κατάσταση ξεκίνησε από πολύ παλιά, τότε που ακόμα ζούσαμε πλούσια, χωρίς ο πλούτος μας αυτός να βασίζεται πάνω στην προσφορά μας στην παγκόσμια αγορά. Αντί στόχος να είναι η Καλλιέργεια, η Δημιουργικότητα, η Παραγωγή, μάθαμε για στόχο τον πλουτισμό και την κακώς εννοούμενη «καλοπέραση». Προκειμένου να την επιτύχουμε, παραγνωρίσαμε ακόμα και στοιχειώδεις έννοιες όπως η ηθική, η ευθιξία, οτιδήποτε σχετίζεται με την ακεραιότητα, την εντιμότητα και το ήθος του ανθρώπου.
Στην ίδια λογική το κράτος εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την λειτουργία του εφαρμόζοντας πολιτικές δημοσιονομικές συγκυριακές. Πιστεύει σήμερα κανείς από όπου κι αν βρεθούν τα χρήματα που λείπουν, θα βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της; πως; βάζοντάς τα στο μηχανισμό που τροφοδοτεί χρέη, μισθούς και συντάξεις; Η κρίση μας βοήθησε να καταλάβουμε πως τα χρήματα του δημοσίου ξοδεύονται χωρίς να παράγουν τίποτα. Οι μισθοί πηγαίνουν στους διπλάσιους ανθρώπους από αυτούς που πραγματικά θα χρειαζόμασταν και οι υπάλληλοι αυτοί με τη σειρά τους, θέλοντας να ζήσουν και αυτοί το όνειρό τους είτε διαπλέκονται (για να κερδίσουν παραπάνω) είτε δεν δουλεύουν αφού ούτως ή άλλως δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα παραπάνω, από την ποιότητα της εργασίας τους.
Η κοινωνία είναι και αυτή σε αδιέξοδο. Έπλασε πολίτες από τα χρόνια της εκπαίδευσής τους, με ιδανικό όχι το τι θα δημιουργήσουν αλλά πως θα εξασφαλίσουν την καλή ζωή! Στην προσπάθεια αυτή βρήκαν αρωγό και παιδαγωγό τους, το δημόσιο. Από το δημόσιο, (είτε με τη μορφή της απευθείας εργασίας σε αυτό, είτε της απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε με τη μορφή υπεργολαβίας από αυτό), φαίνεται σήμερα να εξαρτάται ένα πλειοψηφικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Παραδείγματα όπως αυτά της ευγενούς τάξης των εκπαιδευτικών (καθηγητών, δασκάλων, υπαλλήλων φροντιστηρίων και ιδιωτικών σχολείων, ανέργων, αποφοίτων σχολών με μοναδική διέξοδο την εκπαίδευση που είναι πολλαπλάσιοι σε πληθυσμό από τον απαραίτητο) είναι χαρακτηριστικά. Στην κρίση αυτή και με δεδομένη την αδυναμία του κράτους να τους ζήσει. όλοι αυτοί που δεν φαίνεται να έχουν διαφορετική επαγγελματική διέξοδο με τι πρόκειται να ασχοληθούν; Προς τα που θα κατευθύνουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία;
Δυστυχώς, η συζήτηση η οποία γίνεται λόγω της τρέχουσας κατάστασης περιορίζεται σε μια ατέρμονη κριτική περί των δημοσιονομικών. Είναι άτολμη, ανεπαρκής και μακράν πίσω της σημασίας της ιστορικής στιγμής.
Η στιγμή απαιτεί να συζητήσουμε πάνω στις μεγάλες τομές. Να συζητήσουμε γύρω από τα κλειστά επαγγέλματα. Να συζητήσουμε γύρω από την κατάργηση ή συρρίκνωση κομματιών του σάπιου κρατικού μηχανισμού. Να συζητήσουμε για την παραγωγή νέων προϊόντων, είτε πρόκειται για υπηρεσίες, είτε πρόκειται για υλικά αγαθά. Να μιλήσουμε για νέα ανάπτυξη και να προστατέψουμε με οποιοδήποτε τρόπο όποιον αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση σε αυτή τη συγκυρία. Να μετρήσει το κράτος τις δυνάμεις του, να μετρήσει και τις υποχρεώσεις του και να επανακαθορίσει πόσο δυναμικό έχει ανάγκη. Το υπόλοιπο ανθρώπινο δυναμικό, αυτό που δεν το έχει ανάγκη και που τώρα πια δεν μπορεί και να το συντηρεί, είτε θα το απολύσει είτε οφείλει να το μετατάξει σε άλλους τομείς που θα έχει εν τω μεταξύ ιδιωτικοποιήσει ή τουλάχιστον οικονομικά ανεξαρτητοποιήσει.
Σήμερα, εν μέσω αυτής της κρίσης, εν μέσω αυτής της ανέχειας του κράτους, ακούει κανείς όλους τους υπουργούς να δημιουργούν νέους μηχανισμούς, νέες υπηρεσίες. Μερικά παραδείγματα:
1. Το προ διετίας νομοσχέδιο που μείωσε τον αριθμό των ασφαλιστικών ταμείων, διόγκωσε στην ουσία τους οργανισμούς ασφάλισης αφήνοντας σε πρωτοβάθμιο βαθμό τα ταμεία που προϋπήρχαν και δημιουργώντας νέους δευτεροβάθμιους οργανισμούς-ομπρέλες με νέο στελεχικό δυναμικό. Στο νέο ασφαλιστικό τι θα γίνει;
2. Ο ΟΛΠ που όλοι νομίζαμε ότι πουλήθηκε στους κινέζους, απεναντίας, συνεχίζει να υφίσταται και να λειτουργεί παράλληλα.
3. Ο Καποδίστριας που όλοι είχαμε πιστέψει ότι βοήθησε στην οργάνωση και την οικονομία της κατακερματισμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, αποδείχτηκε ανεπαρκής και σπάταλος. Το νέο δε νομοσχέδιο με το όνομα Καλλικράτης ανακαλύπτουμε πως για να εφαρμοστεί χρειάζεται νέα κεφάλαια, αντί να εξοικονομήσει κιόλας από τις συνενώσεις των υφισταμένων δήμων που προβλέπει.
4. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, αντί να ελαχιστοποιήσει την οργάνωσή του και να γίνει ευέλικτο, δημιουργεί διαρκώς νέους μηχανισμούς για την εξάρθρωση των συνωμοτών κατά του «περιβάλλοντος» με αποτέλεσμα να έχει σταματήσει την οποιαδήποτε ανάπτυξη πράσινη, κόκκινη ή κίτρινη!
Άρα πως ακριβώς θα βγούμε από την κρίση; Ας μάθουμε τουλάχιστον ξεκάθαρα στη νέα γενιά που τώρα σπουδάζει και ετοιμάζεται να βγει στην εργασία: πως από το δημόσιο, τα παρακλάδια του και τα χρήματά του δεν έχει να περιμένει τίποτα. Μόνο έτσι θα μας βρει η νέα εποχή που ξεκινάει έτοιμους να αποδώσουμε, να δημιουργήσουμε και κάποια στιγμή μετά από χρόνια να χαρούμε τους καρπούς των κόπων και του αγώνα μας: αυτούς που θα είναι ολόδικοί μας, ούτε κλεμμένοι, ούτε δανεισμένοι, ούτε χαρισμένοι!
Τέλος, εύχομαι η γενιά που θα απεξαρτηθεί αναγκαστικά από το δημόσιο να βρει το δρόμο της, να βρει τη δύναμη, την πρόσκαιρη τραγωδία που θα περάσει, να την κάνει κεφάλαιο για κάτι νέο, δημιουργικό και μεγάλο!
Η δραματική κατάσταση ξεκίνησε από πολύ παλιά, τότε που ακόμα ζούσαμε πλούσια, χωρίς ο πλούτος μας αυτός να βασίζεται πάνω στην προσφορά μας στην παγκόσμια αγορά. Αντί στόχος να είναι η Καλλιέργεια, η Δημιουργικότητα, η Παραγωγή, μάθαμε για στόχο τον πλουτισμό και την κακώς εννοούμενη «καλοπέραση». Προκειμένου να την επιτύχουμε, παραγνωρίσαμε ακόμα και στοιχειώδεις έννοιες όπως η ηθική, η ευθιξία, οτιδήποτε σχετίζεται με την ακεραιότητα, την εντιμότητα και το ήθος του ανθρώπου.
Στην ίδια λογική το κράτος εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την λειτουργία του εφαρμόζοντας πολιτικές δημοσιονομικές συγκυριακές. Πιστεύει σήμερα κανείς από όπου κι αν βρεθούν τα χρήματα που λείπουν, θα βοηθήσουν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της; πως; βάζοντάς τα στο μηχανισμό που τροφοδοτεί χρέη, μισθούς και συντάξεις; Η κρίση μας βοήθησε να καταλάβουμε πως τα χρήματα του δημοσίου ξοδεύονται χωρίς να παράγουν τίποτα. Οι μισθοί πηγαίνουν στους διπλάσιους ανθρώπους από αυτούς που πραγματικά θα χρειαζόμασταν και οι υπάλληλοι αυτοί με τη σειρά τους, θέλοντας να ζήσουν και αυτοί το όνειρό τους είτε διαπλέκονται (για να κερδίσουν παραπάνω) είτε δεν δουλεύουν αφού ούτως ή άλλως δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα παραπάνω, από την ποιότητα της εργασίας τους.
Η κοινωνία είναι και αυτή σε αδιέξοδο. Έπλασε πολίτες από τα χρόνια της εκπαίδευσής τους, με ιδανικό όχι το τι θα δημιουργήσουν αλλά πως θα εξασφαλίσουν την καλή ζωή! Στην προσπάθεια αυτή βρήκαν αρωγό και παιδαγωγό τους, το δημόσιο. Από το δημόσιο, (είτε με τη μορφή της απευθείας εργασίας σε αυτό, είτε της απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε με τη μορφή υπεργολαβίας από αυτό), φαίνεται σήμερα να εξαρτάται ένα πλειοψηφικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Παραδείγματα όπως αυτά της ευγενούς τάξης των εκπαιδευτικών (καθηγητών, δασκάλων, υπαλλήλων φροντιστηρίων και ιδιωτικών σχολείων, ανέργων, αποφοίτων σχολών με μοναδική διέξοδο την εκπαίδευση που είναι πολλαπλάσιοι σε πληθυσμό από τον απαραίτητο) είναι χαρακτηριστικά. Στην κρίση αυτή και με δεδομένη την αδυναμία του κράτους να τους ζήσει. όλοι αυτοί που δεν φαίνεται να έχουν διαφορετική επαγγελματική διέξοδο με τι πρόκειται να ασχοληθούν; Προς τα που θα κατευθύνουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία;
Δυστυχώς, η συζήτηση η οποία γίνεται λόγω της τρέχουσας κατάστασης περιορίζεται σε μια ατέρμονη κριτική περί των δημοσιονομικών. Είναι άτολμη, ανεπαρκής και μακράν πίσω της σημασίας της ιστορικής στιγμής.
Η στιγμή απαιτεί να συζητήσουμε πάνω στις μεγάλες τομές. Να συζητήσουμε γύρω από τα κλειστά επαγγέλματα. Να συζητήσουμε γύρω από την κατάργηση ή συρρίκνωση κομματιών του σάπιου κρατικού μηχανισμού. Να συζητήσουμε για την παραγωγή νέων προϊόντων, είτε πρόκειται για υπηρεσίες, είτε πρόκειται για υλικά αγαθά. Να μιλήσουμε για νέα ανάπτυξη και να προστατέψουμε με οποιοδήποτε τρόπο όποιον αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση σε αυτή τη συγκυρία. Να μετρήσει το κράτος τις δυνάμεις του, να μετρήσει και τις υποχρεώσεις του και να επανακαθορίσει πόσο δυναμικό έχει ανάγκη. Το υπόλοιπο ανθρώπινο δυναμικό, αυτό που δεν το έχει ανάγκη και που τώρα πια δεν μπορεί και να το συντηρεί, είτε θα το απολύσει είτε οφείλει να το μετατάξει σε άλλους τομείς που θα έχει εν τω μεταξύ ιδιωτικοποιήσει ή τουλάχιστον οικονομικά ανεξαρτητοποιήσει.
Σήμερα, εν μέσω αυτής της κρίσης, εν μέσω αυτής της ανέχειας του κράτους, ακούει κανείς όλους τους υπουργούς να δημιουργούν νέους μηχανισμούς, νέες υπηρεσίες. Μερικά παραδείγματα:
1. Το προ διετίας νομοσχέδιο που μείωσε τον αριθμό των ασφαλιστικών ταμείων, διόγκωσε στην ουσία τους οργανισμούς ασφάλισης αφήνοντας σε πρωτοβάθμιο βαθμό τα ταμεία που προϋπήρχαν και δημιουργώντας νέους δευτεροβάθμιους οργανισμούς-ομπρέλες με νέο στελεχικό δυναμικό. Στο νέο ασφαλιστικό τι θα γίνει;
2. Ο ΟΛΠ που όλοι νομίζαμε ότι πουλήθηκε στους κινέζους, απεναντίας, συνεχίζει να υφίσταται και να λειτουργεί παράλληλα.
3. Ο Καποδίστριας που όλοι είχαμε πιστέψει ότι βοήθησε στην οργάνωση και την οικονομία της κατακερματισμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, αποδείχτηκε ανεπαρκής και σπάταλος. Το νέο δε νομοσχέδιο με το όνομα Καλλικράτης ανακαλύπτουμε πως για να εφαρμοστεί χρειάζεται νέα κεφάλαια, αντί να εξοικονομήσει κιόλας από τις συνενώσεις των υφισταμένων δήμων που προβλέπει.
4. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, αντί να ελαχιστοποιήσει την οργάνωσή του και να γίνει ευέλικτο, δημιουργεί διαρκώς νέους μηχανισμούς για την εξάρθρωση των συνωμοτών κατά του «περιβάλλοντος» με αποτέλεσμα να έχει σταματήσει την οποιαδήποτε ανάπτυξη πράσινη, κόκκινη ή κίτρινη!
Άρα πως ακριβώς θα βγούμε από την κρίση; Ας μάθουμε τουλάχιστον ξεκάθαρα στη νέα γενιά που τώρα σπουδάζει και ετοιμάζεται να βγει στην εργασία: πως από το δημόσιο, τα παρακλάδια του και τα χρήματά του δεν έχει να περιμένει τίποτα. Μόνο έτσι θα μας βρει η νέα εποχή που ξεκινάει έτοιμους να αποδώσουμε, να δημιουργήσουμε και κάποια στιγμή μετά από χρόνια να χαρούμε τους καρπούς των κόπων και του αγώνα μας: αυτούς που θα είναι ολόδικοί μας, ούτε κλεμμένοι, ούτε δανεισμένοι, ούτε χαρισμένοι!
Τέλος, εύχομαι η γενιά που θα απεξαρτηθεί αναγκαστικά από το δημόσιο να βρει το δρόμο της, να βρει τη δύναμη, την πρόσκαιρη τραγωδία που θα περάσει, να την κάνει κεφάλαιο για κάτι νέο, δημιουργικό και μεγάλο!
