Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Ανέξοδες δράσεις για το Δημόσιο! Μπορούν να γίνουν άμεσα χωρίς βαριά νομοσχέδια και τυμπανοκρουσίες.

Ανέξοδες δράσεις για το Δημόσιο! Μπορούν να γίνουν άμεσα χωρίς βαριά νομοσχέδια και τυμπανοκρουσίες. Θα μειώσουν πολύ τα λειτουργικά έξοδα του Δημοσίου και θα αναθερμάνουν την αγορά. Θα προωθήσουν επενδύσεις που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο να υπάρξουν

Ο τομέας των Υποδομών:
· Τα Υπουργεία να πάνε να εγκατασταθούν στα κτίρια που έχουν φτιαχτεί για το σκοπό αυτό χωρίς μικροσκοπιμότητες. Το Υπουργείο Υγείας έχει ένα θαυμάσιο κτίριο που περιμένει γιατί ο κύριος Αβραμόπουλος ήθελε με τα χρήματα μας να το ξανακάνει καλύτερο! (κατ’ αυτόν βέβαια…). Το Υπουργείο Εργασίας έχει ένα θαυμάσιο κτίριο που ευτυχώς επανήλθε στο Δημόσιο από το Βατοπέδι και μπορεί επίσης να πάει να εγκατασταθεί άμεσα!
· Το ΙΚΑ να πουλήσει επιτέλους τα κτίρια του κέντρου που δεν τα χρειάζεται. Τα κτίρια αυτά είναι μία μεγάλη περιουσία. Μόνο το κτίριο της οδού Πειραιώς που παραμένει εδώ και δέκα περίπου χρόνια εγκαταλελειμμένο είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Το κακό που κάνει από τη μη αξιοποίησή του στα έσοδά του προστίθεται και το κακό που κάνει στην περιοχή από ένα ακόμα ερειπωμένο κτίριο. Το ίδιο που συνέβη και με το κτίριο του παλιού Εφετείου που ανήκει και αυτό σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο. Όσο για το ΙΚΑ, έχει ένα τεράστιο οικόπεδο στα Μελίσσια που θα μπορούσε με αντιπαροχή πάλι να μαζέψει όλες του τις υπηρεσίες και να λειτουργήσει έτσι όπως ο ρόλος του και η εποχή το απαιτούν: συγκεντρωμένα και οικονομικά!
· Μεγάλα οδικά έργα: να δοθεί και ο βόρειος άξονας της Κρήτης με αυτοχρηματοδότηση όπως οι υπόλοιποι αυτοκινητόδρομοι
· Να δοθεί στο Βόρειο άξονα της Κρήτης εάν υπάρχει ενδιαφέρον και ο σιδηροδρομικός άξονας.
· Αεροδρόμια Ηρακλείου – Χανίων – Ρεθύμνου. Να δοθούν πακέτο ή να συνδυαστεί με οδικό και σιδηροδρομικό άξονα ώστε να χρειάζεται μόνο ένα μεγάλο αεροδρόμιο.
· Να απαλειφθούν, όσο και αν έχουν κοστίσει, βλακώδεις δημόσιες επενδύσεις. Η ανακαίνιση και ο εκσυγχρονισμός της Σιδηροδρομικής Γραμμής Κορίνθου – Τρίπολης – Καλαμάτας δεν έπρεπε να έχει γίνει και καλό είναι να πάψει να λειτουργεί το συντομότερο εκτός και εάν υπάρξει ιδιωτικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξή του ώστε να σταματήσει να κοστίζει καθημερινά στο δημόσιο. Απεναντίας, η περιουσία του ΟΣΕ σε όλες τις διαδρομές αυτές είναι τεράστια και πρέπει το συντομότερο δυνατό να καταγραφεί και να αξιοποιηθεί από το δημόσιο ή από ιδιώτες.
· Το τραμ της Αθήνας που παρόλα τα προβλήματα έχει αρχίσει να έχει «πελατεία» πρέπει να σταματήσει στο σταθμό του ΦΙΞ αφού ούτως ή άλλως, όλοι του οι επιβάτες αυτό κάνουν σήμερα! Κατεβαίνουν εκεί και παίρνουν το μετρό. Εάν αυτό συνδυαστεί με τις πεζοδρομήσεις του κέντρου που δεν έγιναν θα δώσει ακόμα πιο ανθρώπινη εικόνα στο κέντρο της πόλης. Τέλος, θα σώσει την εταιρεία λειτουργίας του μετρό από πολλές ζημιές λόγω και του δύσκολου αυτού κομματιού, από Φιξ έως το Σύνταγμα.
· Παραχώρηση άμεσα της παραγωγής νερού για τα νησιά με αφαλάτωση και ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Το πείραμα έχει ήδη γίνει, λειτουργεί και αποφέρει δραστική μείωση των εξόδων μεταφοράς του νερού από το Λαύριο προς όλα τα νησιά του Αιγαίου.
· Να δοθεί η δυνατότητα κατασκευής υψηλών κτιρίων. Έχει καταγραφεί ότι τέτοια κτίρια ταυτίζονται με την ανάπτυξη και την πρόοδο. Στη περίπτωση της Αθήνας, τέτοια κτίρια θα μπορούσαν να κατασκευαστούν σε αντικατάσταση ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων υποβαθμισμένων συνοικιών της πόλης (Κυψέλη, Παγκράτι, Κολωνός, Σεπόλια) και θα μπορούσαν να είναι ο προαγωγός οργανωμένης ανάπτυξης για την περιοχή που θα τα υποδεχτεί.


Ο τομέας της Υγείας
· Να δοθούν αντιπαροχή τα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου και να χτιστούν δωρεάν αντίστοιχα νοσοκομεία στο οικόπεδο Σωτηρίας. Είναι πολύ απλό και θα απελευθερώσει οικόπεδα του κέντρου που μπορούν να αξιοποιηθούν στο μισό ή στο ένα τρίτο των δυνατοτήτων τους από ιδιώτες και να μείνει και πράσινο. Τέτοια νοσοκομεία είναι το Ιπποκράτειο, το Ελπίς, Το Συγγρού, το Λαϊκό, το Αρεταίειο, κ.α. Η πράξη αυτή, πέρα ότι θα προσέφερε υψηλότερο επίπεδο υπηρεσιών υγείας, θα απομείωνε κατά πολύ το κόστος λειτουργίας των παλαιών κτιρίων των νοσοκομείων τα οποία είναι και σε δραματική κατάσταση!
· Αντίστοιχα για τον Πειραιά θα μπορούσαν να δοθούν για αντιπαροχή τα νοσοκομεία Μεταξά, Τζάνειο. Τα νοσοκομεία αυτά βρίσκονται σε σημεία όπου η πρόσβαση είναι εξαιρετικά δύσκολη και η κατάσταση των κτιρίων άθλια. Θα μπορούσε κανείς να εκμεταλλευτεί τέτοια σημεία για ξενοδοχεία πολυτελείας (που ο Πειραιάς δεν έχει ούτε ένα) και συγχρόνως να κτιστούν με αντιπαροχή σε σημεία με εύκολη πρόσβαση (όπως για παράδειγμα τα παλιά λιπάσματα) πάνω στο νέο οδικό άξονα (λεωφ. Ανδρέα Παπανδρέου)
· Και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να δώσουν την πρωτοβάθμια περίθαλψη σε ιδιώτες εμμέσως. Καιρός να το κάνουμε και επισήμως. Ειδικά τώρα με τις νέες αρμοδιότητες στις περιφέρειες θα μπορούσε να γίνει ένας οργανισμός ανά περιφέρεια που θα λειτουργεί με παραχώρηση τα Κέντρα Υγείας και την υπόλοιπη πρωτοβάθμια περίθαλψη.

Ο τομέας του Πολιτισμού
· Αντί για πρόσληψη φυλάκων και αρχαιολόγων να γίνουν μετατάξεις από καθηγητές
· Με τον ίδιο τρόπο μπορούν να λειτουργήσουν και οι δημοτικές και κρατικές βιβλιοθήκες.

Ο τομέας του Τουρισμού
· Απόσυρση με δικαίωμα κατασκευής εκ νέου για όλα τα ξενοδοχεία της δικτατορίας. Είναι κτίρια παλιά σε περιοχές (παραλίες – δάση) όπου με τους σημερινούς όρους δόμησης δεν θα μπορούσαν να ξαναχτιστούν. Να δοθούν κίνητρα για επενδύσεις με το σκεπτικό της ανάπτυξης και της αξιοποίησης των υφιστάμενων ενεργειακών και περιβαλλοντικών φέρετρων εκ νέου.
· Να δοθούν άμεσα οι μαρίνες που έχουν κατασκευασθεί με κοινοτικά χρήματα προς συντήρηση και εκμετάλλευση σε ιδιώτες. Οι μαρίνες αυτές, είναι οι περισσότερες σε άθλια κατάσταση. Θα μπορούσαν να γίνουν νέοι πόλοι ανάπτυξης για ευρύτερες περιοχές.
· Να δοθούν για λειτουργία και εκμετάλλευση τα αεροδρόμια της νησιωτικής χώρας σε ιδιωτικές εταιρείες με αντιπαροχή των έργων εκσυγχρονισμού, επέκτασης και λειτουργίας επί 24/ώρου βάσης. Σε νησιά όπως η Μήλος το αεροδρόμιο λειτουργεί μόνο 2 ώρες τη μέρα και λόγω μη ύπαρξης προσωπικού απαγορεύεται σε ιδιωτικά αεροσκάφη να σταθμεύσουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούμε να διεκδικήσουμε ούτε τον αντίστοιχο τουρισμό αυτού του επιπέδου.

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν πολιτική βούληση. Δεν είναι τίποτα από αυτά δύσκολο. Το δύσκολο είναι να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο νοείται η ανάπτυξη στην Ελλάδα. Και το δυσκολότερο ακόμα είναι να αντιμετωπίσουμε με σεβασμό τη δημόσια περιουσία. Σεβασμός δεν είναι να την αφήνουμε να καταρρέει προκειμένου να μην μας καταμαρτυρήσει κανείς πως τη δώσαμε δώρο στους ιδιώτες. Σεβασμός επίσης δεν είναι να διατηρώ μία κατάσταση που δεν πάει άλλο προκειμένου να μην κατηγορηθώ ότι δεν πρόβλεψα σωστά. Σεβασμός είναι ακόμα και η στάση μας απέναντι στα λάθη: Διορθώνουμε ακόμα και αυτά όσο πιο σύντομα μπορούμε, διαφορετικά, η σπατάλη διογκώνεται διαρκώς.

Διαρθρωτικές αλλαγές, ας ξεκινήσουμε από τα απλά

Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξε δημοσίευμα του Στ.Μάνου, σε ανύποπτο χρόνο (02/03/2010) όπου υποστηρίζει κάτι αυτονόητο: πόσο σε τάξη θα έβαζε τα οικονομικά των υπαλλήλων και των επιχειρήσεων – συμπεριλαμβανομένου του δημοσίου – η ενσωμάτωση του 13ου - 14ου μισθού στη μηνιαία μισθοδοσία. Η συζήτηση, από την εποχή του κυρίου Σημίτη, βρήκε την πλήρη άρνηση των συνδικάτων. Σήμερα, η κυβέρνηση κατάργησε ουσιαστικά τους δύο αυτούς μισθούς στο δημόσιο και έπεται η κατάργησή τους στον ιδιωτικό τομέα προσεχώς.
Πόσο σημαντικό είναι; Κατά τη γνώμη μου πολύ! Δεν έχει να κάνει με τη μετάφραση σε χρήμα αυτών των λέξεων. Έχει να κάνει με το πρόσωπο του - κατά Χατζιδάκι - «τέρατος», ενός άσχημου μέτρου που μάθαμε να το λατρεύουμε ως ιερό!
Ας εξετάσουμε τα μαθηματικά του θέματος. Οι δύο αυτοί μισθοί ανέρχονται στο 1/7 ή 14,3% των ετησίων απολαβών. Εάν μοιράσουμε αυτό το ποσοστό στους 12 μήνες, θα είχαμε μία αντίστοιχη αύξηση του μισθού. Επίσης ομοίως θα ανακατανέμονταν και οι αντίστοιχες εισφορές προς το ΙΚΑ. Θα γλιτώναμε γραφειοκρατία, διαχειριστικά έξοδα και διαφάνεια. Το ΙΚΑ και οι εργοδότες, θα απομείωναν κατά 14,3% τις μεταξύ τους λογιστικές πράξεις. Αλλά το σημαντικότερο: ο εργαζόμενος θα μπορούσε να είναι διαχειριστής του μισθού του. Δεν είναι όλες οι ανάγκες των εργαζομένων ίδιες και είναι λάθος να νομίζουμε ότι τα σημερινά επιδόματα αντιστοιχούν στις εποχικές ανάγκες μιας οικογένειας. Γνωρίζουμε, π.χ. ότι ο Σεπτέμβρης βαραίνει ιδιαιτέρα στον οικογενειακό προϋπολογισμό, περισσότερο από το Πάσχα. Γνωρίζουμε επίσης πως συχνά το επίδομα των Χριστουγέννων κλείνει τρύπες (δάνεια, χρέη) όλου του έτους. Γιατί λοιπόν επιμένουμε σε αυτή πρακτική;
Δυστυχώς στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός κοιτάει πάντα πίσω. Κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού της διοίκησης βρήκε πάντα την απόλυτη αντίθεση του. Σήμερα στο δημόσιο, το 60-70% του μισθού πλάθεται από επιδόματα. Για τον συνδικαλισμό κάθε μέτρο αλλαγής αυτής της κατάντιας θεωρείται ότι είναι επιβαρύνει τον εργαζόμενο. Το κίνημα αυτό ταυτίζει όλους τους εργαζόμενους με έναν ανάπηρο, καθυστερημένο, ανειδίκευτο εργάτη. Που σημαίνει: Άρνηση αξιολόγησης, άρνηση αντιστοίχισης των απολαβών στην πραγματική εργασία του κάθε εργαζόμενου. Αυτή η άρνηση διαφοροποίησης της ταυτότητας του έχει καταδικάζει τελικά την ανάπτυξη.
Το σύστημα βέβαια ταλαιπωρείται. Είναι καθεστώς στις επιχειρήσεις ένα τμήμα από τους μισθούς να δίδεται μαύρα. Εάν δηλωνόταν, οι εισφορές και η φορολόγηση επ’ αυτού γίνονται δυσανάλογες σε σχέση με αυτό καθ’ αυτό το ποσό. Επιπλέον, με το ισχύον συνταξιοδοτικό που στον υπολογισμό της σύνταξης μετρούν μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια της καριέρας, ο εργαζόμενος δεν ενδιαφέρεται να τις δηλώσει αφού δεν έχει να κερδίσει τίποτα. Βλέπουμε δηλαδή πως μια σαθρή κατάσταση ανακυκλώνεται και στο τέλος κακοφορμίζει.
Στην Οικοδομή, το σύστημα έχει κακοφορμίσει προ πολλού. Τα οικοδομικά ένσημα κυμαίνονται από 46 έως 90 ευρώ στο ημερομίσθιο των 35 έως 70 ευρώ, αναλόγως ειδικότητας και εμπειρίας. Απαιτείται δηλαδή ο υπερδιπλασιασμός του μισθού προκειμένου να καλυφθούν οι εισφορές. Έτσι, οι εργοδότες (όλοι δηλ. όταν χτίζουμε οτιδήποτε…) αναγκάζονται να εισφορο-διαφεύγουν σε ένα μεγάλο μέρος! Συνέπεια οι εργαζόμενοι να μην συμπληρώνουν ένσημα είτε για σύνταξη είτε για την άδεια παραμονής τους (όταν είναι αλλοδαποί). Τελικά παραμένουν ανασφάλιστοι, οι μεγάλοι σε ηλικία οικοδόμοι αναγκάζονται να αγοράζουν ένσημα προκειμένου να βγάλουν σύνταξη και στους αλλοδαπούς, επιτράπηκε να πληρώνουν ένσημα στους δήμους (κάτι σαν αυτό-διοικητικό νταβατζιλίκι). Αντίθετα, θα μπορούσαν να προσλαμβάνονται μηνιαίως ή εβδομαδιαίως, με φυσιολογικές εισφορές (40% και όχι 120% του μισθού τους) και έτσι να κανονιστεί άνευ κόστους το σύστημα.
Σας προτείνω λοιπόν να ξανασκεφτούμε πάνω στα απλά, τα πιο ανέξοδα, αναπτυξιακά μέτρα! Όσο για τα πολύπλοκα, ας τα αφήσουμε για αργότερα ή όταν θα έχουμε χρήματα…

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΔΙΑΛΕΞΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ! Η ΔΙΑΛΕΞΗ ΕΧΕΙ ΑΝΑΒΛΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 2010 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ
Η περίπτωση του Κυριάκου Κυριακίδη είναι κατά τη γνώμη μου μοναδική για τον ελληνικό χώρο και μόνο με τη δραστηριότητα του Alvar Aalto στη Φινλανδία μπορεί να συγκριθεί τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως. Πρόκειται για ένα αρχιτέκτονα που τα έργα του δεν ξενίζουν. Δεν τα αισθάνεται κανείς μακριά από την καθημερινότητά του. Δεν αισθάνεσαι ότι τα περιτριγυρίζει ο μύθος ή η υπεροψία του δημιουργού τους. Απεναντίας. Αισθάνεσαι ότι πρόκειται για αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Γιατί όμως αυτό;
Κατ' αρχήν γιατί ένα μεγάλο ποσοστό νέων έως και μεσήλικων τώρα πια ανθρώπων έχει γεννηθεί μέσα σε αυτά, έχει γεννήσει ή έχει εμπειρίες μέσα σε αυτά.
Δεύτερον, γιατί όλα τα κτίρια τα οποία έχει σχεδιάσει και στα οποία έχει δώσει ζωή ο κύριος Κυριακίδης ταυτίστηκαν με την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό της χώρας από το 1975 και μετά. Ειδικότερα, στον τομέα της υγείας, τόσο πριν το 1983 όσο και μετά από την θέσπιση του ΕΣΥ και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας περίθαλψης, δύσκολα θα βρεθεί κτίριο υγείας, δημόσιο ή ιδιωτικό το οποίο να μην έχει περάσει σε κάποιο στάδιο του από τα χέρια του Κυριάκου Κυριακίδη. Από την Δράμα και τις Σέρρες μέχρι την Καλαμάτα, τη Ρόδο και τη Λευκωσία, όλοι έχουμε σταθεί μπροστά σε κάποιο από τα νοσοκομεία του. Είναι πιθανόν να μας εξέπληξαν, γιατί τα ταυτίσαμε με μια τακτοποιημένη εικόνα μέσα στην άναρχη ελληνική επαρχία, πιθανότατα και να χρειάστηκε να τα επισκεφθούμε, και τότε η έκπληξη να ήταν και στην οργάνωση της παροχής υπηρεσιών που στέγασαν, πιθανότατα και σε μερικούς ειδικούς όπως εμάς να έκαναν και αρνητική εντύπωση, λόγω των κακοτεχνιών της κατασκευής και της κακής τους συντήρησης. Το βέβαιο είναι όμως ότι σε κάθε περίπτωση ταυτίστηκαν με την Αλλαγή του τόπου: με προβλήματα, θυσίες και καθυστερήσεις ίσως αλλά σίγουρα με μεγάλη δόση εκσυγχρονισμού και αλλαγής
Το ίδιο συνέβη και με τον εκσυγχρονισμό της ιδιωτικής κλινικής. Το στίγμα του κυρίου Κυριακίδη είναι ανεξίτηλο σε όλη την ελληνική και κυπριακή επικράτεια.
Όμως το έργο του κυρίου Κυριακίδη δεν σταματά στο επίπεδο της κτιριακής υποδομής των μονάδων υγείας. Από το νοσηλευτικό και το ιατρικό προσωπικό μπορεί εύκολα κανείς να αντλήσει εμπειρίες που αποδεικνύουν τη μοναδικότητα του αρχιτέκτονα αυτού. Ποσοτικά, οι εμπειρίες αυτές μεταφράζονται σε άπειρες ώρες συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων πάνω στη λειτουργία και την οργάνωση της ζωής μέσα στα κτίρια περίθαλψης. Ποιοτικά, οι εμπειρίες αυτές έχουν αποτυπωθεί πάνω σε εκατομμύρια μέτρα επάλληλων διαφανειών και χιλιάδων τροποποιήσεων και βελτιώσεων των σχεδίων, όχι μόνο της αρχιτεκτονικής αλλά και της στατικής και της η/μ μελέτης. ΄
Το έργο όμως του γραφείου Κυριακίδη δε σταματά στα κτίρια υγείας. Αυτά, θα μπορούσαμε να πούμε με ευκολία πως είναι που ταυτίζονται με τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας και ως εκ τούτου αποτελούν δημόσια παρακαταθήκη για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας. Πέραν όμως αυτών, το αρχιτεκτονικό έργο του διανθίστηκε το μισό περίπου αιώνα εξοντωτικής δουλειάς από όλων των ειδών τα αρχιτεκτονήματα: κτίρια γραφείων, καταστήματα, τράπεζες, ιδιωτικές κατοικίες, εργολαβικές πολυκατοικίες, ξενοδοχεία, σχολεία, εργοστάσια και ό,τι άλλο δύναται να μελετήσει αρχιτέκτονας.
Θα ήταν παρακινδυνευμένο σε μια τόσο μικρή παρουσίαση να θελήσω να περιγράψω και την κοινωνική δράση του ζεύγους Κυριακίδη, αυτό θα απαιτούσε ακόμα μια έρευνα που δεν είμαι σε θέση να κάνω εδώ.
Σας προτρέπω όμως όλους ανεπιφύλακτα να έρθετε στην Διάλεξη. Είναι ίσως η μόνη ευκαιρία για να αισθανθείτε πόσο κοντά μας είναι η δραστηριότητα ενός τόσο σημαντικού αρχιτέκτονα. Πόσο κοντά ή μέσα στο έργο του έχουμε ζήσει. Δεν πρόκειται για μια ακόμα βεντέτα του χώρου. Και είμαι βέβαιος πως δεν πρόκειται να αναλωθεί στο να μας παρουσιάσει και να μας εκφράσει το πόσο του αρέσουν τα έργα του. Το έχουμε ζήσει άλλωστε πολλές φορές από Έλληνες συναδέλφους και ειλικρινά, δεν θα άξιζε να χάσουμε χρόνο για κάτι τέτοιο. Η εμπειρία Κυριακίδη είναι να μπει κανείς στον τρόπο που δουλεύτηκαν και δουλεύονται ακόμη όλα αυτά τα έργα. Να δει κανείς τη σχέση του αρχιτέκτονα με τον χρήστη, του αρχιτέκτονα με τον ιδιοκτήτη, του αρχιτέκτονα με τους συνεργάτες του. Και βέβαια να καταλάβει κανείς την κόκκινη γραμμή, πως δηλαδή, παράλληλα με όλα αυτά, ο αρχιτέκτονας υπηρετεί το έργο του ως εικαστικό γεγονός.