Αθήνα Παρίσι συμμαχία!

Σήμερα σας προτείνω να ξεχαστούμε λίγο. Ας πάμε σε μια άλλη Αθήνα. Σε αυτή της Αθήνας του Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου. Σας προτείνω να δούμε πως θα ήταν η Αθήνα εάν είχε το δίκτυο υπογείου σιδηροδρόμου που έχει το Παρίσι.
Πήραμε το δίκτυο του Παρισιού λοιπόν, χωρίς τις γραμμές του προαστιακού σιδηροδρόμου, και το εφαρμόσαμε στην ίδια κλίμακα επάνω στην Αθήνα. Βλέπουμε δηλαδή με αυτό τον τρόπο την πυκνότητα γραμμών και σταθμών εάν στην Αθήνα είχε αναπτυχθεί το δίκτυο που αναπτύχθηκε στο Παρίσι κατά τον 20ο αιώνα.
Με ελαφρά κόκκινη γραμμή δείξαμε επίσης και το μέγεθος της πόλης του Παρισιού (intra muros), τα όρια δηλαδή του Δήμου του Παρισιού. Η έκτασή του είναι σχετικά διπλάσια από αυτή της Αθήνας: 70.891.550m2 το Παρίσι και 36.961.500m2 η Αθήνα (ή 8,4km x 8,4km το Παρίσι και 6km x 6km η Αθήνα).

Τα αποτελέσματα αυτού του πειράματος είναι εντυπωσιακά.

• Βλέπουμε καταρχήν ότι η πυκνότητα των σταθμών θα επέτρεπε την πρόσβαση σε όλη την έκταση της πόλης μόνο με ένα μέσο μεταφοράς. Βλέπουμε επίσης ότι με ένα τέτοιο δίκτυο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε πολύ πιο εύκολα για σπάσιμο των βασικών αξονικών λεωφόρων με πεζοδρομήσεις (τύπου Πανεπιστημίου), πολύ απλά γιατί θα μπορούσαμε να υποκαταστήσουμε την πρόσβαση στο κέντρο με το υπόγειο μέσο.
• Βλέπουμε επίσης πόσο ρόλο παίζουν για το δίκτυο του Παρισιού οι περιφερειακές γραμμές (γύρω από το κέντρο) σε σχέση με τις αξονικές (από το κέντρο προς την περιφέρεια). Αυτό που είναι πολύ σημαντικό για την πόλη και που και στην Αθήνα, από τη δεκαετία του ’80 προσπαθούμε, τουλάχιστον ως προς το οδικό δίκτυο, να πραγματοποιήσουμε με τις περιφερειακές λεωφόρους, εφαρμόζεται στο Παρίσι και υπογείως. Στην Αθήνα, όπως συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη με το μετρό που κατασκευάζεται στο κέντρο της πόλης, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αναπτύξουμε περιφερειακές γραμμές υπογείου σιδηροδρόμου, παρά να περνάμε διαρκώς κάτω από τα νευραλγικά σημεία του ιστορικού κέντρου με χιλιάδες δισεπίλυτα προβλήματα, χρονοβόρα και κοστοβόρα ή να επιβαρύνουμε τις υφιστάμενες γραμμές με επιπλέον μήκος και να οδηγούμε πάλι όλους τους χρήστες προς ένα σημείο.
• Παρατηρήστε επίσης πως το διοικητικό κέντρο της Αθήνας είναι υπερβολικά περιορισμένο και αναγκάζει όλη την κίνηση της πόλης σε μια αξονική πορεία από την περιφέρεια προς Ομόνοια – Σύνταγμα. Για να καταργήσουμε αυτή την πορεία και να μπορούμε να προχωρήσουμε σε αποκλεισμό της κίνησης ιδιωτικών αυτοκινήτων σε αυτό το σημείο θα πρέπει αντίστοιχα να δώσουμε περιφερειακή διέξοδο σε ορισμένες πορείες (βοράς – νότος, ανατολή – δύση κλπ.).
• Τέλος φαίνεται πως εάν πραγματικά θεωρούμε ότι η λύση των προβλημάτων της πόλης θα έρθει από την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, τότε θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και με τη Σταδίου η οποία εξασφαλίζει την ίδια πορεία αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση ή να αρκεστούμε στην πεζοδρόμηση της Ακαδημίας που έχει και πιο περιορισμένη κίνηση και να αφήσουμε στην ησυχία του το ζευγάρι Σταδίου – Πανεπιστημίου.

Σε κάθε περίπτωση η σύγκριση μεταξύ των δύο πόλεως είναι πολύ ενδιαφέρουσα ειδικά που και οι δύο δήμοι έχουν συγκρίσιμους πληθυσμούς (2.100.000 κάτοικοι περίπου σε 71.000.000 τετραγωνικά μέτρα για το Παρίσι και 1.000.000 κάτοικοι περίπου σε 37.000.000 τετρ. μέτρα για την Αθήνα.

Βεβαίως η Αθήνα δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ το δίκτυο μετρό του Παρισιού, ούτε καν το μισό, όπως πληθυσμιακά ίσως να τις άξιζε. Όμως σε καμία περίπτωση, η κίνηση με επίγεια μέσα είτε δημόσια είτε ιδιωτικά μεταφοράς δεν γίνεται να υποκαταστήσει την πραγματική ανάγκη για μετρό. Και αυτό, όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι εγκέφαλοι του ΥΠΕΚΑ και των Υποδομών, τόσο το καλύτερο. Μέχρι τότε, ας ελπίσουμε ότι η αποκέντρωση κάποιων υπουργείων και υπηρεσιών στην περιφέρεια της πρωτεύουσας θα επιφέρει μια κάποια ελάφρυνση του συγκοινωνιακού φόρτου.