Πριν από λίγο καιρό, κλήθηκα από τους ιδιοκτήτες ενός ακινήτου στη Σοφοκλέους, για να εξετάσουμε το πως θα μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε, μιας και βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, με θέα τον ιερό βράχο… Το εν λόγω ακίνητο βρίσκεται ένα οικοδομικό τετράγωνο μετά από το νέο-ανακαινισθέν (2004) ξενοδοχείο Fresh, στο δεύτερο δηλαδή οικοδομικό τετράγωνο κάτω από την Οδό Αθηνάς, σε ένα από τα πλέον πολυσύχναστα σημεία της πρωτεύουσας.
Πρόκειται για μια πολυκατοικία επαγγελματικών χρήσεων της δεκαετίας του ’70, καλής σχετικά κατασκευής με εξωτερική λευκή ορθομαρμάρωση, ισόγειο με στοά στην πρόσοψη, δύο μεγάλους ανελκυστήρες, άνετο κλιμακοστάσιο και διαστήλωση, τέτοια, που να επιτρέπονται πολλές διαφορετικές χρήσεις από βιοτεχνικές έως πολιτιστικές κ.λ.π.
Η κατάσταση του ακινήτου; Δραματική! Στο ισόγειο χυμένα λήμματα και πλημμυρισμένα φρεάτια. Από τους δύο ανελκυστήρες λειτουργεί ο ένας και η καμπίνα δεν έχει ούτε καν φως. Από το κλιμακοστάσιο και τους διαδρόμους έχουν αφαιρεθεί όλα τα φώτα και οι άνθρωποι κυκλοφορούν με φακούς! Από τους 7 ορόφους χρησιμοποιούνται μόνο οι τέσσερεις, οι υπόλοιποι είτε είναι άδειοι, είτε έχουν μεταμορφωθεί σε σκουπιδότοπους… Στους δύο πρώτους ορόφους στεγάζονται δύο τζαμιά και στους δύο υπερκείμενους στεγάζονται ραφτάδικα και σιδερωτήρια που εργάζονται μόνο τις πρωινές ώρες.
Ποιος φταίει;
Μα φυσικά τα τζαμιά! Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση σε όλα τα δεινά που παρουσιάζει το κέντρο της Αθήνας. Όπως εξίσου φταίνε πακιστανοί, αιγύπτιοι, κούρδοι, μαύροι, αλβανοί κλπ.
Ας δούμε όμως καλύτερα τα πράγματα. Έχουμε ένα κτίριο στο ιστορικό κέντρο, το οποίο κατασκευάστηκε πριν από 40 περίπου χρόνια. Αυτό το κτίριο, όταν φτιάχτηκε, φαίνεται ότι τήρησε τις προδιαγραφές που ο νόμος προέβλεπε και με τις οποίες εκδόθηκε η οικοδομική του Άδεια. Σίγουρα εν μέσω άλλων προβλέφθηκαν φωτισμός, ηλεκτρικές ασφαλείς εγκαταστάσεις, κεντρική αποχέτευση και σύνδεση με τους αγωγούς λημμάτων, ακριβή ορθομαρμάρωση στις όψεις για να εξασφαλίσει υψηλή υπεραξία κλπ.κλπ. Όταν λοιπόν τελείωσε η κατασκευή του, ο επιβλέπων μηχανικός, με την υπογραφή του εγγυήθηκε τις οικοδομικές εργασίες και βεβαίωσε την ορθότητα αυτών προκειμένου το κτίριο να ηλεκτροδοτηθεί και υδροδοτηθεί! Από τότε μέχρι σήμερα, κανείς δεν έλεγξε, κανέναν δεν απασχόλησε τι απέγιναν οι εγκαταστάσεις του, τι ασφάλεια παρέχει στους ενοίκους του, σε ποια κατάσταση βρίσκεται η εξωτερική του όψη, εάν ακόμα παρέχει συνθήκες υγιεινής διαβίωσης σε όσους ζουν ή εργάζονται μέσα σε αυτό ή ακόμα και στους περιοίκους του.
- Γιατί;
Μα επειδή κανείς δεν σύστησε ποτέ κανονισμό για τη συντήρηση αυτού του κτιρίου. Κανείς δεν έλεγξε ποτέ τις εγκαταστάσεις τους, την τήρηση των κανονισμών πυρασφάλειας και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του κτιρίου. Από την άλλη μεριά, η συνιδιοκτήτες του ακινήτου, λόγω του ότι τίποτα δεν τους ανάγκασε να συντηρήσουν την ιδιοκτησία τους, δεν ήρθαν ποτέ σε συμφωνία να δώσουν κάποια χρήματα προκειμένου να συντηρείτε τακτικά το ακίνητο και να μη χάνει με το χρόνο την αξία του.
Από την άλλη, η υποβάθμιση του ακινήτου επέφερε, ως ένα βαθμό, υποβάθμιση και στην ίδια τη γειτονιά. Εάν προσθέσουμε και τα εκκενωμένα από το δημόσιο κτίρια, τα υπό κατάρρευση νεοκλασικά, την υποβάθμιση του μικρο-εμπορίου σε σχέση με την ανάπτυξη των υπεραγορών, όλα αυτά συνέβαλλαν στην σημερινή καταστροφική εικόνα που παρουσιάζει το κέντρο της πόλης μας.Και βέβαια όσο καιρό, έστω και κακώς για πολλούς λόγους, κατεδαφίζαμε παλιά κτίρια και χτίζαμε καινούργια, αυτό δρούσε και ως αναζωογόνηση για το κέντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο στην οποία η παλαιότητα του κτιρίου επηρεάζει αποφασιστικά την αξία του. Σε όλα τα προηγμένα κράτη (Ευρώπη, Αμερική), το ακίνητο έχει μια σταθερή αξία, ακόμα και εάν χρονολογείται πολλούς αιώνες πίσω. Όχι πως οι σύγχρονες ανέσεις δεν κοστολογούνται και δεν επιβαρύνουν την τιμή του ακινήτου, αλλά για ένα ακίνητο 20-30-40 χρόνων οι τιμές πολύ λίγο διαφοροποιούνται.
Σήμερα λοιπόν, με ένα χρεοκοπημένο κράτος και με ελάχιστους πόρους για την αναβάθμιση περιοχών που θα απαιτούσαν δράσεις δεκαετιών για να ξαναβρούν το χαρακτήρα τους, καλούμαστε να βρούμε διέξοδο που να μην απαιτεί κρατική αρωγή.
- Υπάρχει;
Η απάντηση είναι πως βεβαίως και υπάρχει! Και για να λειτουργήσει, δεν απαιτούνται ούτε κυκλοφοριακές ρυθμίσεις ούτε μεγαλεπήβολα έργα που δύσκολα και σε βάθος χρόνου 30/ετίας δύναται να κατασκευαστούν. Το σύνολο των προβλημάτων όπως τα εντοπίσαμε παραπάνω έχουν να κάνουν με τη διαχείριση του χώρου, είτε αυτός είναι ιδιωτικός, είτε δημόσιος. Απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργεί ο χώρος αυτός, είναι να εξασφαλίζεται η ασφάλεια και η υγεία των ενοίκων του. Με τον ίδιο τρόπο που η αστυνομία εξασφαλίζει την ασφάλεια των πεζών στο δρόμο (εάν βέβαια την εξασφαλίζει) έτσι και οι ιδιοκτήτες πρέπει να εξασφαλίζουν την ασφάλεια και την υγιεινή των διαβιούντων μέσα σε ένα κτίριο. Τι απαιτείται για αυτό; Ένας κανονισμός και μία περιοδική πιστοποίηση εφαρμογής του!
Ο εν λόγω κανονισμός θα πρέπει να εξασφαλίζει τη συντήρηση του κτιρίου. Τόσο η όψη, τα κλιμακοστάσια και γενικά οι κοινόχρηστοι χώροι όσο και οι εγκαταστάσεις (ηλεκτρικές, υδραυλικές, αποχέτευσης, πυρασφάλειας) έχουν να κάνουν με την ασφάλεια και την προστασία των χρηστών του κάθε κτιρίου. Η πιστοποίηση των παραπάνω συνθηκών ασφαλείας θα πρέπει να γίνεται περιοδικά και χωρίς τη διαμεσολάβηση του δημοσίου. Αυτό θα προσφέρει τα μέγιστα στην πόλη μας. Και χωρίς ούτε ένα κρατικό ευρώ.
Τώρα ας φανταστούμε ότι με τον ίδιο τρόπο που προτείνουμε τη διαχείριση ενός κτιρίου, καλείται ο Δήμος να διαχειριστεί το Δημόσιο χώρο.
Δυστυχώς στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος κατατρέχεται από κάθε λογής καταληψίες. Τα περίπτερα, οι στύλοι των τρόλεϊ, οι στύλοι του ηλεκτροφωτισμού, οι πινακίδες σήμανσης και τα φανάρια ρύθμισης της κυκλοφορίας, οι στύλοι των τραμ, οι αποχετεύσεις, οι οχετοί των όμβριων, οι ηλεκτροδότηση επί στύλου ή υπόγεια, η τηλεφωνία και τα υπόλοιπα δίκτυα ασθενών ρευμάτων όλα καταχρώνται δημόσιο χώρο, χωρίς κανένας φορέας να διαχειρίζεται το χώρο αυτό. Ξανά εδώ είναι προφανής η απαιτούμενη δράση: Όλοι οι φορείς, προκειμένου να καταλάβουν έστω και ένα τετραγωνικό εκατοστό δημοσίου χώρου θα πρέπει να απευθύνονται σε μία αρχή, τον διαχειριστή του τμήματος αυτού του δημοσίου χώρου, πληρώνοντας για να εξασφαλίσουν την επιφάνεια αυτή. Και αφού την εξασφαλίσουν, πάλι θα πρέπει να πιστοποιήσουν την εγκατάσταση και να συντηρούν την πιστοποίηση αυτή ανά τακτά χρονικά διαστήματα (5 χρόνια π.χ.). Τα χρήματα που δίδονται στο διαχειριστή είναι αυτά που θα του επιτρέψουν πολύ γρήγορα να εκπονήσει τον απαραίτητο κτηματολογικό χάρτη για κάθε δημόσια επιφάνεια. Θα του επιτρέψουν να ελέγχει και να διατηρεί το καλό επίπεδο των επιφανειών των χώρων που διαχειρίζεται. Θα μπορεί επίσης να γνωρίζει και να τιμωρεί, εάν αυτό απαιτείται τον υπεύθυνο για κακοτεχνίες. Και πάλι δεν θα πρέπει η δράση αυτή να εμπλέξει το Δημόσιο.
Τα δύο παραπάνω παραδείγματα στην θεσμοθέτηση της διαχείρισης του ιδιωτικού και δημοσίου χώρου εκτός του ότι θα αλλάξουν άρδην την εικόνα της πόλης, θα προσφέρουν ανάπτυξη, εργασία, υπεραξία και πολλά άλλα θετικά στοιχεία τα οποία μόνο από την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα να περιμένουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου