Μετά την παταγώδη αποτυχία για την νομοθέτηση μιας δίκαιης φορολόγησης του εισοδήματος του νεοέλληνα, την ολοκληρωτική αποτυχία για την πάταξη της φοροδιαφυγής και την κατατρόπωση της παραοικονομίας σειρά έχει η αποτυχία στην εξεύρεση ενός δίκαιου συστήματος φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας.
Πάντως εδώ υπάρχει μία σχετική ευκολία! Ότι τα ακίνητα είναι καταγεγραμμένα. Μπορεί να μην είναι ακόμα κτηματογραφημένα αλλά όλα (τουλάχιστον στις περιοχές που αυτό είχε ζητηθεί από το κράτος) έχουν περάσει από τη διοίκηση και έχουν υποβληθεί φάκελοι με τα απαραίτητα μετρικά στοιχεία ώστε να μπορούν να εκτιμηθούν και να φορολογηθούν.
Τι κάνει λοιπόν τη διοίκηση να μην μπορεί να εκτιμήσει σωστά και να φορολογήσει τα ακίνητα; Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η εκτίμηση της αξίας γης στα εκτός σχεδίου. Εκεί όπου το αντικειμενικό σύστημα προσδιορισμού της αξίας δεν μπορεί να πλησιάσει ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα. Εκεί όπου η υπεραξία της γης πολλαπλασιάζεται διαρκώς είτε λόγω της αλλαγής χαρακτήρα της εκτός σχεδίου περιοχής (νέες παραθεριστικές ζώνες αντί αγροτικής χέρσας γης, νέες βιομηχανικές ζώνες αντί χορτολιβαδικών εκτάσεων, κλπ.), είτε λόγω αναπτυξιακών έργων υποδομών (αυτοκινητοδρόμων, σιδηροδρόμου, αεροδρομίων, λιμανιών, νοσοκομείων, κλπ.) τις περισσότερες φορές πληρωμένων από την ευρωπαϊκή ένωση. Αυτή την υπεραξία πρέπει να βρεθεί το σύστημα εκείνο που θα την φορολογήσει. Είτε σε χρήμα, είτε σε γη.
Είναι εύλογο ότι από ένα σύστημα φορολόγησης δεν θα πρέπει να εξαιρείται κανένας. Έχουμε μάθει με σχετική ευκολία να εξαιρούμε τις υπεράκτιες, την εκκλησία, τα μοναστήρια, κλπ. Δυστυχώς όλοι οι παραπάνω κατά καιρούς εξαιρεθέντες έχουν στους σκοπούς τους την επιχειρηματική δράση. Η εξαίρεσή τους αποτελεί αθέμιτο ανταγωνισμό σε μια ελεύθερη αγορά και ως τέτοια πρέπει να καταδικάζεται από τη δικαιοσύνη.
Σε ένα πιο θεωρητικό επίπεδο, η φορολόγηση της παραγόμενης υπεραξίας της γης από τις δημόσιες και κοινοτικές επενδύσεις αποτελεί την τελευταία ευκαιρία της χώρας για έξοδο από την οικονομική κρίση. Τα ποσά είναι αμύθητα (φανταστείτε π.χ. την διαφορά αξίας γης μιας έκτασης που βρέθηκε ξαφνικά δίπλα σε ένα από τα νέα νοσοκομεία που χτίστηκαν τελευταία με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία 8 χρόνια).
Συμπέρασμα. Καταργήστε τους φόρους που φορολογούν την Ακίνητη Περιουσία. Φορολογήστε την παραγόμενη υπεραξία από την ανάπτυξη.
Τέλος αξίζει τον κόπο να σκεφτεί κάποιος επίσης πάνω στις υπηρεσίες του Κράτους και του Δήμου (καθαριότητα, κρατική τηλεόραση, νέα δίκτυα – τοπικές συγγοινωνίες, κλπ.), να τις κοστολογήσει και να επαναπροσδιοριστεί ένα κόστος ανά ιδιοκτησία για τις υπηρεσίες αυτές.
Πάντως εδώ υπάρχει μία σχετική ευκολία! Ότι τα ακίνητα είναι καταγεγραμμένα. Μπορεί να μην είναι ακόμα κτηματογραφημένα αλλά όλα (τουλάχιστον στις περιοχές που αυτό είχε ζητηθεί από το κράτος) έχουν περάσει από τη διοίκηση και έχουν υποβληθεί φάκελοι με τα απαραίτητα μετρικά στοιχεία ώστε να μπορούν να εκτιμηθούν και να φορολογηθούν.
Τι κάνει λοιπόν τη διοίκηση να μην μπορεί να εκτιμήσει σωστά και να φορολογήσει τα ακίνητα; Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η εκτίμηση της αξίας γης στα εκτός σχεδίου. Εκεί όπου το αντικειμενικό σύστημα προσδιορισμού της αξίας δεν μπορεί να πλησιάσει ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα. Εκεί όπου η υπεραξία της γης πολλαπλασιάζεται διαρκώς είτε λόγω της αλλαγής χαρακτήρα της εκτός σχεδίου περιοχής (νέες παραθεριστικές ζώνες αντί αγροτικής χέρσας γης, νέες βιομηχανικές ζώνες αντί χορτολιβαδικών εκτάσεων, κλπ.), είτε λόγω αναπτυξιακών έργων υποδομών (αυτοκινητοδρόμων, σιδηροδρόμου, αεροδρομίων, λιμανιών, νοσοκομείων, κλπ.) τις περισσότερες φορές πληρωμένων από την ευρωπαϊκή ένωση. Αυτή την υπεραξία πρέπει να βρεθεί το σύστημα εκείνο που θα την φορολογήσει. Είτε σε χρήμα, είτε σε γη.
Είναι εύλογο ότι από ένα σύστημα φορολόγησης δεν θα πρέπει να εξαιρείται κανένας. Έχουμε μάθει με σχετική ευκολία να εξαιρούμε τις υπεράκτιες, την εκκλησία, τα μοναστήρια, κλπ. Δυστυχώς όλοι οι παραπάνω κατά καιρούς εξαιρεθέντες έχουν στους σκοπούς τους την επιχειρηματική δράση. Η εξαίρεσή τους αποτελεί αθέμιτο ανταγωνισμό σε μια ελεύθερη αγορά και ως τέτοια πρέπει να καταδικάζεται από τη δικαιοσύνη.
Σε ένα πιο θεωρητικό επίπεδο, η φορολόγηση της παραγόμενης υπεραξίας της γης από τις δημόσιες και κοινοτικές επενδύσεις αποτελεί την τελευταία ευκαιρία της χώρας για έξοδο από την οικονομική κρίση. Τα ποσά είναι αμύθητα (φανταστείτε π.χ. την διαφορά αξίας γης μιας έκτασης που βρέθηκε ξαφνικά δίπλα σε ένα από τα νέα νοσοκομεία που χτίστηκαν τελευταία με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία 8 χρόνια).
Συμπέρασμα. Καταργήστε τους φόρους που φορολογούν την Ακίνητη Περιουσία. Φορολογήστε την παραγόμενη υπεραξία από την ανάπτυξη.
Τέλος αξίζει τον κόπο να σκεφτεί κάποιος επίσης πάνω στις υπηρεσίες του Κράτους και του Δήμου (καθαριότητα, κρατική τηλεόραση, νέα δίκτυα – τοπικές συγγοινωνίες, κλπ.), να τις κοστολογήσει και να επαναπροσδιοριστεί ένα κόστος ανά ιδιοκτησία για τις υπηρεσίες αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου